23.02.2007

zo. even tijd om wat te tikken over het mooiste menneke van de wereld. ja, toen kwam hij zich plots gewoon melden. alsof het de normaalste zaak van de wereld was om bijna vijf weken te vroeg geboren te worden. maar ja, hij was dan ook al 49 cm en hij vond zichzelf met 3140 gram ook zwaar genoeg om de traumatische tocht door het geboortekanaal aan te gaan. een durfal, nu al. helaas liggen mama en bryn nog even in het ziekenhuis, maar met een beetje geluk is het morgen anders. hoopt papa.

wat hebben we hem eigenlijk aan gedaan met die naam? bryn - spreek uit brin, afkomstig uit het welsh; brun had ook makkelijk gekund (inderdaad martijn), want in wales spreken ze de 'y' vaak uit als 'u'. maar brin it is. hij zal vroeg moeten leren spellen, want behalve die moeilijke achternaam - ik moet in mijn 32 jaar al zeker 100 variaties gezien hebben - is bryn hier in nederland nou niet bepaald voor de hand liggend. niet alleen qua spelling: hij is vanaf geboorte al brijn, brian, bryan en brien genoemd. en byrn. wat zal hij ons dankbaar zijn over een paar jaar.

maar wat maakt het allemaal uit? helemaal niets meer als ik bryn in mijn armen draag. wat een totaal onbeschrijfelijk gevoel. wat een liefde en trots voel ik voor hem - en ook voor mijn lief die alles werkelijk geweldig heeft gedaan en doorstaan. mijn beschermingsgenen zijn plots in volle paraatheid gebracht, en iedereen die ooit met slechte bedoelingen in zijn buurt durft te komen zal eerst langs of door mij moeten. hetgeen nooit zal lukken.

en prachtig dat hij is! ik, verstokt aanhanger van de gedachte dat baby's lelijk, uit proportie en verschrompeld zijn, raak totaal ontroerd door de enorme schoonheid van mijn blonde mannetje, zeker als hij zijn nog nauwelijks ziende blauwe oogjes opent en een reflexmatige lach op zijn mondje tovert. onbeschrijfelijk. zoals het hele gevoel van een eigen kind hebben niet in woorden te vatten is. brynnetje. mijn zoon. wonderlijk tot in het oneindige.

bryn

alaaf

kijkend uit het raam op mijn werk zie ik een stortvloed aan verklede en geschminkte idioten langslopen. het is weer carnaval. drie dolle dagen vol achterlijk gedrag, alcoholmisbruik, ongewenste intimiteiten, mensen die plots 'leuk' durven te doen en iedereen begroeten die ze de rest van het jaar geen blik waardig gunnen, muziek met de subtiliteit van een stoeptegel en gemaakt voor en door mongolen. een waar volksfeest.

tussen mij en carnaval is het ooit misgegaan toen ik een jaar of 19, 20 was. oorzaak: ik ben gaan nadenken over carnaval. moet je niet doen. maar het was 1.30 uur 's nachts, het vroor minstens 10 graden celsius, en mijn vriendin en ik fietsten naar huis. weinig tot geen alcohol op - ik vond het toen nog niet lekker genoeg, en hersenloos zuipen heeft er ook nooit zo ingezeten. ijskoud was het, en dat fietst niet lekker in een carnavalspakje. wat was ik eigenlijk aan het doen? en waarom? ik had ook lekker thuis kunnen zitten, zonder achterlijke muziek en irritante mensen, zonder stomme kleding en vieze schmink. lekker warm op de bank, kop koffie, goede film, van die dingen. die gedachtegang was funest. het begin van het einde. niks geen carnaval meer voor bas. ik heb na een automutilatief onderzoek de hoofdoorzaak gevonden: dat is uiteraard de muziek. die is vreselijk. echt zum kotsen. het is muziek die me fysiek onderuit haalt, die me onpasselijk maakt. het is muziek die binnen enkele minuten mijn humeur tot een stuk chagrijn degenereert dat zijn weerga niet kent. en dan de teksten, in mijn zo geliefde limburgse dialect. van een nietszeggendheid waar je eng van wordt. ik zou erover uit kunnen wijden maar u moet me maar op mijn woord geloven. carnaval: de hel op aarde. gelukkig mag ik gewoon gaan werken.