something to say

hè hè, daar zijn we ook weer eens. ben nu eindelijk over de voetbaldrama's van vorige week. dan kunnen sommige anderen wel aan de haal gaan met hun tien meest irritante ploegen, bij mij moet ik constateren dat esthetiek en irritatie geen rol meer spelen als er nationalisme in het spel komt. bas is gewoon voor de nederlandse ploegen in de europacup wedstrijden. daarom was vorige week zo verschrikkelijk, zo'n immens drama, zo intens verdrietig. ik moest meehuilen met barry van galen terwijl het een etterbak eerste klas is. zegt genoeg.

muziek? ja, ook nog. ik vind de nieuwe kane-single erg goed, alleen jammer dat dinand bij die band zingt. dinand is de brute verkrachter van een lekker liedje: prettige melodie, transparant geluid, heerlijke drumdrive door martijn bosman (superdrummer!), maar die ongelooflijk aangezette dramazang van dinand is te erg voor woorden. wat een lul.

gelukkig hebben we boards of canada nog. luisterend naar onze schotse boys valt me elke keer weer op dat ze buiten onze tijd staan. het zijn bevroren momenten in de tijd, maar nooit de tegenwoordige tijd. nostalgie van een jaar of 70 geleden, 140 jaar de toekomst in, spelende kinderen in een speeltuin met zwembad in de jaren 50, ik hoor het er allemaal in. maar ze komen nooit in het nu, en het is misschien wel daarom dat het zo heerlijk wegvluchten is met boards of canada. even terugtrekken uit de realiteit van bush in limburg en de europese grondwet. ik snak naar de volgende boards.

ook leuk: de nieuwe nine inch nails. with teeth klinkt direct bekend, er worden geen nieuwe paden ingeslagen, hoogstens meer pop en minder noise. lekker hoor, en een genot in de auto. opvallend wel dat nine inch nails eigenlijk steeds meer klinkt als stabbing westward, een band waarvan altijd werd gezegd dat ze op nin leken. ik vond ze altijd vooral veel poppier dan nin. de meester imiteert de leerling zullen we maar zeggen.

in het kader van dreutelende moeilijkdoenerij bevalt op dit moment vooral het finse keijo met unfolding emptiness me: redelijk naargeestig gedrone met een lichte folktic. erg mooi. de drones van asva - mij verder ook onbekend - op hun futurists against the ocean zijn dan weer diep in de doom geworteld en dan heb je bij mij al veel gewonnen. de diamanda galas-achtige sirene maakt het er nog mooier op, en in mijn geest zie ik binnenkort stephen o'malley een metalen ondergrond vormen voor lisa gerrard. ik droom nog even verder.

op geisterfaust hebben bohren & der club of gore hun doomjazz achter zich gelaten, maar potdomme zeg, hun vrijwel stilstaande minimale ambientjazz is minstens even prachtig. daar doe ik het ook wel voor, hoewel het op zich jammer is dat die inktzwarte steegjes niet meer worden opgezocht. ik vraag me alleen af waarom ze nog een drummer in de line-up hebben.

meest indrukwekkende nieuwkomer moet echter de nieuwe xiu xiu zijn: la foret is de naam, en gerard heeft hem bij de subs al de definitieve xiu xiu-plaat genoemd, en gelijk heeft-ie. consistenter, minder fragmentarisch, maar vooral: nog betere en mooiere melodieën! nooit gedacht, toch gekomen. verder trekt gerard lijnen richting mark hollis, en daarin heeft hij alweer gelijk; opener 'clover' had zo van hollis' hand kunnen zijn. veel beter zul je dit jaar niet horen.