makkelijke pasta maar dan beter

stel je wil indruk maken - maakt niet uit op wie -, het bezoek is vegetarisch, je wil niet te moeilijk doen, en het moet uiteindelijk toch uitzien alsof je er veel moeite voor hebt gedaan. dan doe je dit:

je snijdt een aubergine in blokjes, bakt die samen met een gesnipperd uitje, een teentje knoflook in plakjes, een verkruimeld gedroogd rood pepertje en enkele ansjovis filetjes in wat olijfolie aan, en je gooit er na een minuut of acht twee blikjes tomatenblokjes bij. kruiden met peper, nootmuskaat en zout (niet teveel, denk aan de ansjovis) en dan laat je het een half uur op het laagste pitje sudderen. kun je ondertussen even wat anders gaan doen.

na een half uurtje kook je 500 gram pasta - van het grotere soort, zoals pipe regata - al dente. je maakt snel een bechamelsaus (van een pakje van grand d'italia, heel goed te eten!). dan vet je een hoge ovenschaal in, je doet een laag pasta op de bodem, legt daar wat plakjes mozarella op, dan een laagje bechamel, dan weer pasta, weer mozarella en uiteindelijk weer bechamel (overigens geen heel pakje saus gebruiken, 2/3 is meer dan genoeg). parmezaan erover raspen, een half uur in de oven tot de bovenkant lichtbruin gegratineerd is, uit de oven halen en dan een kleine tien minuten laten staan - het is namelijk loeiheet. serveren met een frisse salade en/of stokbrood met zelfgemaakte tapenade (zie de recepten hiernaast). succes verzekerd!

aberdeen angus beef

enkele weken geleden waren we een paar dagen op vakantie, en toen heb ik hier goede biefstuk van aberdeen angus beef gekocht - da's een koeienras dat bekend staat om zijn volle smaak en malse structuur. en gisteren heb ik het eindelijk klaargemaakt: een koekenpan goed heet laat worden, royaal zwarte peper over het vlees, een mengeling van boter en olijfolie in de pan, en dan twee minuutjes aan elke kant bakken. ondertussen het vlees niet gaan bewegen in de pan, gewoon laten bakken - wordt het korstje beter. hierna het vlees een minuut of tien op een voorverwarmd bord onder aluminiumfolie laten rusten. ondertussen had ik verse pasta gekookt en die na afgieten aangemaakt met wat zelfgemaakte klontjes citroen-peterselie-boter, en had ik verse spinazie (uit eigen tuin!) met wat knoflook in een scheut olijfolie en een klontje boter een minuutje opgebakken. daarna het overtollige vocht afgieten (het slinkt als een gek natuurlijk) en wat peper, zout en verse nootmuskaat erover: klaar. resultaat? een absoluut geweldige maaltijd met biefstuk met een waanzinnige smaak (op het bord wat grof zeezout erover gedaan), bijna krokant van buiten en zacht als boter van binnen; een fris smakende pasta; en spinazie met zoveel smaak dat je nooit meer supermarktspinazie wilt eten.

er gaat hier echter ook nog wel eens wat fout: vorige week tot twee keer toe een pasta mislukt. één keer door een bijzonder slechte kwaliteit tonijn-uit-blik (heel sterk en vissig, en de structuur was draderig en taai. bah!), de andere keer door mijn eigen poging om rucolapesto van rucola uit eigen tuin te maken. helaas is de rucola dit jaar een stuk minder lekker dan vorig jaar: vorig jaar erg sterk en noot-achtig, dit jaar vooral naar plant smakend (ik weet even geen betere benaming). de pesto smaakte dus ook als een groene plant-achtig goedje.

maar goed, dat was allemaal snel vergeten toen ik met bovenstaande maaltijd aankwam.

luistertip: scott walker - the drift. nee, bepaald geen dinermuziek, maar een meer fascinerende, interessantere, pretentieuzere, maar bovenal betere plaat zul je dit jaar niet vinden. werkt gegarandeerd ook als bezoekwegjaagmiddel, maar dat geldt voor de meeste muziek die op dit blog in het verleden en heden is aangeprezen, dus dat is alleen maar een aanrader.

kip - creme fraiche - mosterd

en eigenlijk zegt de titel alles al: je bakt enkele in stukken / reepjes (hoe groot of klein je zelf wil) gesneden kipfilets in een mengsel van boter en olie aan totdat de kip lichtbruin begint te kleuren, je doet er wat zout en zwarte peper bij, je schudt / schept de inhoud van een 250 ml bekertje creme fraiche erbij. even enkele minuutjes laten doorsudderen op een laag pitje, enkele theelepels mosterd erbij (ik gebruik zelf het liefst zachte, gladde, milde mosterd, maar je kunt ook grove en / of scherpe mosterd gebruiken), je raspt er wat verse nootmuskaat overheen, goed mengen en dan is het al klaar. heerlijk bij nieuwe aardappeltjes, gekookt of gebakken, en een frisse salade met knapperige blaadjes. het hoeft ook niet altijd moeilijk, apart of exclusief te zijn, toch?